Stel je eens voor: je gaat vanavond lekker slapen. Morgen word je wakker en zijn we 10(!) dagen verder. Een drastische maatregel die plaatsvond in 1582, om ervoor te zorgen dat de lente weer op 21 maart zou beginnen.
Het verhaal van Paus Gregorius XIII en de tien verdwenen dagen vind ik enorm fascinerend. Meetkunde, tijd, afstand; het geeft ons grip op de wereld. Het wegnemen van labels heeft een enorme impact op mensen. Het wegnemen van tien dagen om onze kalender weer synchroon te krijgen met de natuur, zorgde dan ook voor enorm veel onrust.
In een tijd zonder digitale middelen was het haast onmogelijk de wereld op de hoogte te brengen van wat er gebeurt en wat er van men verwacht wordt. Mensen leefden hierdoor in ‘oude’ en in ‘nieuwe’ tijd. In Turkije, bijvoorbeeld, ging de ‘nieuwe’ kalender zelfs pas in 1927 in, in plaats van 1582. En denk eens aan organisatorische zaken, zoals het innen van huren of het ontvangen van rente. Raakte je nou 10 dagen inkomsten kwijt dat jaar? Boeren praatten zelfs over scheuringen in het dierenrijk. En denk eens aan strenggelovigen die ervan uitgaan dat hun sterfdatum vastligt. De dood komt hen letterlijk tien dagen dichterbij. Chaos.
Onze behoefte aan meetkunde en labels is een obsessie geworden in onze maakbare wereld. Kijk eens goed om je heen; kan je iets vinden dat niet meetbaar gemaakt is? Ik dacht even aan essentiële zaken als liefde en geluk. Een klein zoekresultaat op Google verder, weet ik dat liefde en liefdesverdriet zelfs fysiek meetbaar zijn, dat we op basis van wetenschap kunnen voorspelen of liefde tussen twee mensen kan plaatsvinden en dat er formules zijn om geluk te meten.
We leggen schijnbaar de meetlat continu hoger en hoger. We moeten presteren en dat moeten we meetbaar terugzien. En we willen ook alles wat nog niet meetbaar is, meetbaar maken. Anders ervaren we onrust, chaos en zelfs angst.
Kijk nog eens goed om je heen. Kunnen we ook – zonder dit meetbaar te maken maar op basis van gezond verstand én ons gevoel – concluderen dat niet alles dat meetbaar is, belangrijk is? En dat niet alles wat belangrijk is, meetbaar is?
Voorgaande verklaart waarom werken aan amplitie vaak nog niet de aandacht krijgt die het verdient. Versterken van datgene dat positief is (zoals bevlogenheid), brengt moeilijk meetbare resultaten met zich mee. Verkleinen van datgene dat negatief is (stress), is hard te maken met cijfers.
We wéten wel dat als mensen goed in hun vel zitten, zij om allerlei verschillende redenen, beter functioneren. Toch gebeurt er in de waan van de dag zoveel dat NU moet gebeuren. Problemen oplossen, risico’s verminderen, deadlines halen, protocollen opstellen, … Het is geen onwil; er blijft gewoon amper tijd over om te investeren in het vergroten van het positieve.